Έχεις σκεφτεί ποιοι είναι οι άνθρωποι σου, στη ζωή σου;Δεν εννοώ τους φίλους, τους κολλητούς ή τη σχέση σου.
Μιλάω για εκείνους, τους άλλους.
Εκείνους που δεν υπάρχουν στις επαφές του κινητού σου, αλλά μιλάς μαζί τους κάθε μέρα.
Εκείνοι που ξέρεις το μικρό τους όνομα, αλλά δεν γνωρίζεις το επώνυμό τους.
Που εμφανίζεσαι μπροστά τους κάθε μέρα χωρίς να φοράς καμία μάσκα και χωρίς να ερμηνεύεις οσκαρικά τον καλοσκηνοθετημένο ρόλο της καθημερινότητάς σου.
Εκείνοι που δεν μοιράζεσαι μαζί τους κανένα κοινωνικό δίκτυο, καμιά φωτογραφία και κανένα φιλτραρισμένο νέο σου.
Εκείνοι που για μήνες, πολλές φορές και για χρόνια, περνάνε μπροστά από τη μέρα σου, ανταλλάσσετε εν συντομία νέα ή και αδιάφορες λέξεις και πας παρακάτω, μέχρι την επόμενη φορά.
Οι άνθρωποι που μαθαίνουν να σε διαβάζουν πριν μιλήσεις, ξέρουν τις επιθυμίες και τα θέλω σου, γιατί ξέρουν τις συνήθειές σου, είναι κομμάτι της ρουτίνας σου.
Κι όμως, αυτούς δεν τους κατατάσσεις ποτέ στους «ανθρώπους σου».
Είναι εκεί το πρωί για να σου φτιάξουν τον καφέ σου και μέσα σε δυο λέξεις καταλαβαίνουν αν είσαι καλύτερα από χθες ή αν ξεπερνάς άλλον ένα χωρισμό ή αν ετοιμάζεσαι να κάνεις βουτιά σε νέες περιπέτειες.
Εκεί για να σε περιποιηθούν και να καταλάβουν από τις επιλογές σου σε χρώματα και σχέδια, πώς είναι η διάθεσή σου.
Εκεί για να σιωπήσουν πολλές φορές διαβάζοντας πίσω από μεγάλα σκούρα γυαλιά που αρνείσαι να βγάλεις, πως δεν θες να πεις ούτε καλημέρα.
Είναι οι άνθρωποι που χτίζεις μαζί τους μια οικειότητα δομημένη πάνω στην αφτιασίδωτη αλήθεια σου.
Δεν θα φορέσεις ποτέ make up για να πας να τους δεις. Δεν θα βάλεις μάσκα, δεν θα χαμογελάσεις προσποιητά, δεν θα παίζεις κανέναν ρόλο μπροστά τους.
Θα σε δουν με την κούραση, με την πίεση, με τη χαρά ή με τη λύπη που κουβαλάς.
Θα παρατηρήσουν την αλλαγή στα μαλλιά σου, στο βλέμμα σου.
Τους αντιμετωπίζεις όχι σαν συμπρωταγωνιστές ή ανταγωνιστές στο έργο σου, αλλά σαν ζωντανά κομμάτια από decor. Δεν τους φοβάσαι, δεν έχεις ανάγκη να φτιάξεις την εικόνα σου γι’αυτούς.Είναι επειδή δεν σε κοιτάνε, σε βλέπουνε. Βλέπουνε το μέσα σου. Επειδή κι εσύ είσαι κομμάτι του puzzle τους, είσαι κι εσύ κομμάτι της καθημερινότητάς τους.
Είναι η Μαργαρίτα και ο Κώστας στο Paul, που ξέρουν πριν ζητήσω, όχι απλά τον καφέ μου, αλλά αν θέλω κρύο μέσα στο καταχείμωνο ή ζεστό μέσα στο καλοκαίρι. Εκείνοι που η καλημέρα τους είναι η πιο ειλικρινής της μέρας μου!
Είναι η Σία, που ξέρει από το χρώμα και το σχέδιο, ποια είναι η διάθεσή μου, αν το manicure θα γίνει κατάλευκο γιατί θα έχω πολύ γράψιμο ή κατακόκκινο, γιατί θα είμαι έτοιμη για μάχες.
Είναι ο Γιώργος στο κομμωτήριο, που γελάει κάθε φορά που αλλάζουμε χρώμα. Μια το ανοίγουμε, μια το σκουραίνουμε, ασορτί με τη διάθεση και τις μεταπτώσεις.
Είναι ο Θανάσης, που ξέρει αν πάω να πάρω νωρίς περιοδικά (ναι, στον πλανήτη μου, αγοράζω ακόμα περιοδικά) πως έχω φύγει με νεύρα από τη δουλειά και ψάχνω διέξοδο.
Είναι ο Αντρέας, που με έχει δει στο ταξί να γελάω, να μιλάω, αλλά με έχει δει να κάνουμε το Γλυφάδα – Πειραιά χωρίς να αλλάξουμε λέξη. Χωρίς να με ρωτήσει τίποτα. Γιατί ξέρει μετά από τόσο καιρό, πως δεν είναι ώρα για λέξεις.
Είναι η Ελένη και η Βάσια που γελάνε, γιατί ανάλογα τα καλλυντικά που θα πάρω ξέρουν αν περνάω κρίση ηλικίας ή αν απλά έχω ανάγκη για κανάκεμα.
Είσαι εσύ, είναι εκείνος και εκείνη, που ξέρουν αυτό που είμαστε πραγματικά.
Είναι εκείνοι για τους οποίους δεν θα μιλήσουμε στην παρέα μας, δεν θα τους αναλύσουμε στη σκέψη μας. Κι όμως, εκείνοι, ξέρουν την ουσία του χαρακτήρα κι όχι αυτό που επιμελημένα θα παρουσιάσουμε.
Ξέρουν από την καλημέρα, από το ευχαριστώ, το παρακαλώ, από την ευγένεια ή την αγένεια, αυτό που είμαστε κι όχι αυτό που παρουσιάζουμε.
Στους πιο σημαντικούς και σταθερούς «περαστικούς» από τη ζωή μας, δείχνουμε αυτό που είμαστε.
Δείχνουμε την ταπεινότητα και την έπαρση, τους τρόπους που μάθαμε ή που ξεχάσαμε να πάρουμε κληρονομιά απο το σπίτι μας.
Στους πιο σημαντικούς και σταθερούς περαστικούς από τη ζωή μας, δείχνουμε την ψυχή μας.
Απλά γιατί δεν τους έχουμε ανάγκη και είτε θα τους κάνουμε κομμάτι του puzzle μας, είτε θα τους κακομεταχειριστούμε για να φτιάξουμε το «εγώ» μας και να νιώσουμε «ανώτεροι».
Κι η αλήθεια είναι, πως το χαμόγελό τους και η αποδοχή τους, πολλές φορές είναι πιο σημαντικά από άλλων κομπάρσων της ζωής μας!
Πηγη: http://enallaktikidrasi.com/2015/02/oi-perastikoi-anthropoi-tis-zois-mas/#ixzz3U7f8KtyC
